بازی

این بازی تمام می شود آخر

.هر چه که هست یک روز یک جا و برای همیشه

خاطره ی آویزهای رنگی و باغچه

ترانه های کودکی و شرط های بی انجام را اما

طعم نوشین چه رویداد خجسته ای گس می تواند کند؟

وقتی به بهانه ی هر رنگ، به سرعت نور در آویزها می پیچم

و با صدای هرخنده سر از لاک کودکی بر می آورم

آن یادگاران را

نه تو،نه من

نه دور لحظه های پر شتاب

نه سپیدی موهایم

نه غرور رشد کرده ی فرزندم

نه تو،نه من

آن یادگاران را

توان زدودن ندارد

.این بازی تمامی ندارد آخر