احتضار

شروع صحنهء پایانی ست و تاریکی و

حبس نفس ها

تو روشن می شوی در برابر چشمانم

سکوت سنگین می شود

...تمام طول تاریکی را می روی

حالا من مانده ام وصدای نفسهایم

-پیاپی و پرصدا-

.در تاریکی مطلق

فرار

به هرکجا روم تویی

کنار من نشسته ای

چگونه بایدم شدن

رها از این دوگانه گی؟